Insulinooporność

Jesz zdrowo i ćwiczysz, ale waga nie zmienia się?

Cukier we krwi

Spożycie węglowodanów skutkuje podwyższeniem stężenia glukozy we krwi. Nie ma tu znaczenia czy są to cukry złożone, proste, o niskim albo wysokim indeksie glikemicznym, czy pochodzą z nabiału, kasz lub zbóż. Obecność dużej ilości glukozy w osoczu powoduje ogromne uszkodzenia wielu tkanek organizmu. Żeby się przed tym bronić, nasze ciało produkuje insulinę.

Rola insuliny

Insulina dość często kojarzy się negatywnie, jednak nie można jej w ten sposób określać. Owszem, jest hormonem anabolicznym i powoduje wzrost ilości tkanki tłuszczowej w organizmie, ale dzięki niej budujemy również mięśnie. Głównym zadaniem insuliny jest kontrola stężenia glukozy we krwi poprzez transportowanie jej do komórek mięśniowych i tłuszczowych. Wyrzut insuliny może powodować również samo gryzienie i słodki smak (np. guma do żucia czy słodzik), a nawet… wyobraźnia. Nadużywanie pokarmów bogatych w białko (szczególnie przetworzone) również może się do tego przyczynić.

Insulinooporność

Ok, ale do rzeczy: skąd się bierze i czym grozi insulinooporność? Jej przyczyny mogą być różne, na przykład: autoagresja czy problemy hormonalne, ale najczęściej winowajcą jest nadmiar cukru i węglowodanów w diecie. Zwiększona częstotliwość stymulowania trzustki może prowadzić do niewspółmiernie obfitych wyrzutów insuliny w stosunku do spożytego posiłku. Grożą nam wtedy wahania poziomu cukru we krwi, stany hipoglikemii, zwiększona ilość reakcji zapalnych w organizmie oraz zmniejszona wrażliwość tkanek na działanie insuliny. Ten ostatni czynnik, czyli „zmiana zamków” przez nasze mięśnie zapoczątkowuje błędne koło - poziom cukru we krwi nie spada, a trzustka reaguje w jedyny sposób jaki może, czyli… produkuje więcej insuliny, aby upchnąć glukozę do komórek. I cały proces zaczyna się na nowo… Stąd już niedaleko do cukrzycy typu II, a w dalszej perspektywie zawisa nad nami widmo cukrzycy typu I.

Dlaczego nie chudniesz?

Obecność insuliny we krwi sprzyja przybieraniu na wadze. Jednakże nasz organizm nie lubi nierównowagi i zawsze dąży do stanu homeostazy, więc hormon anaboliczny ma swojego antagonistę. Na nieszczęście wszystkich walczących z nadprogramowymi kilogramami, glukagon - bo o nim mowa, nie działa, kiedy w naszej krwi obecny jest wysoki poziom insuliny. Ten stan niweczy nasze starania w odchudzaniu. W takim wypadku naszym zadaniem powinno być minimalizowanie częstotliwości stymulowania trzustki oraz sprawienie, aby mięśnie na nowo zaczęły reagować na insulinę.

Czy cierpisz na insulinooporność?

Symptomy, które mogą świadczyć o zaburzeniach metabolizmu cukrów:

- senność po posiłkach,

- częste podjadanie,

- drżenie rąk, zaburzenia koncentracji,

- otyłość,

- duże ramiona,

- dysproporcje w budowie sylwetki,

- PCOS,

- niski poziom testosteronu u mężczyzny.